مسجد جامع زاوقان

مسجد جامع زاوقان سمنان که اکنون از آن تنها به اندازه ۱۳۰ متر مربع و به صورت مخروبه‌ای باقی‌مانده است؛ مربوط به قرن دوم هجری و مربوط به دوره تسلط علویان در این سرزمین است. این مسجد به همت سیدضیاءالدین محمد، فرزند و جانشین سیدضیاءالدین علی صالح، پسر عبیدالله بن حسین بن اصغر بن زین‌العابدین(ع)، در محله زاوقان بین مزارع و باغات بنا شده است.
بخشی از تخریب این مسجد به دلیل بروز سیل در نیمه اول دهه ۱۳۴۰ رخ داد. قسمت‌های به جا مانده، بخشی از ضلع جنوبی مسجد است که صحن آن زیر نهرآب و باغ‌های اطراف مدفون است. همچنین ایوان بلندی که احتمالاً ورودی مسجد بوده با ارتفاع آن بیش از ده متر رو به مشرق قرار دارد و تزئینات آجری با مربع‌های کوچک و بزرگ تو در تو در آن به چشم می‌خورد. دو طرف این ایوان دو گوشواره‌ی دو طبقه به چشم می‌خورد که پشت آنها اتاق‌هایی دو طبقه وجود داشته‌است.
پوشش طبقه اول در طرفی ورودی طاق کلمبو بوده که با کاربندی تزیین شده است. در طبقات فوقانیِ طرفین طاق ورودی، از قوس شاخ بزی تند استفاده شده است که عملاً قوس باربر نبوده و یکی از علل تخریب بنا همین مسأله می‌باشد و راه دسترسی به طبقه دوم از بین رفته است.
در سمت راست ایوان بقایای دو ستون خشتی بلند و قطور وجود دارد که به احتمال زیاد محل قرارگیری درب ورودی مسجد و یا راه ورودی شبستان را شکل می‌داده است. مصالح ساختمانی که در این مسجد به کار رفته آجر، گچ، سنگ و خشت خام است.
این اثر در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۸۱ با شماره ثبت ۵۸۲۶ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.