بیوگرافی
عبدالعلی وزیری در سال ۱۲۸۰ خورشیدی در محله‌ی اسفنجان متولد شد. تاریخ تولد وی با دستخط پدرش، ذبیح‌الله، در پشت قرآن به تاریخ سال ۱۳۱۹ قمری ثبت شده است. خانواده عبدالعی وزیری و مخصوصاً پدربزرگ وی، مرحوم محمدعلی ملقب به شیخ، از افراد با سواد و اهل مطالعه بودند و به سوادآموزی نیز اهمیّت می‌دادند. بنابراین پدرش او را جهت سوادآموزی در سن هشت سالگی به مکتب سپرد. چون ملا‌غلام، صاحب مکتب، نتوانست روح کنجکاو و پر تلاطم وی را ارضاء نماید؛ لذا پس از دو یا سه سال پدرش او را به مدرسه »پاچنار« در محله سراچه که از مدارس سبک جدید آن دوران بود، برد.
در سن ۱۲ سالگی با فوت نابه‌هنگام پدر که تنها حامی و مشوق وی در کسب علم بود؛ مسیر دیگری در زندگی‌اش رقم خورد. او به منظور تأمین مخارج زندگی خود، مادر و خواهرش، مجبور به ترک تحصیل شد و چون در سنی نبود که بتواند مغازه کسبی پدرش را اداره نماید؛ به اجبار در کارگاه قالی‌بافی که در آن سال‌ها تازه در سمنان رواج یافته بود، مشغول به کار شد. وی با ذوق و علاقه وافری که در کار قالی بافی از خود نشان داد، توانست در کمترین مدت به مقام استادی در این فن برسد و پس از گذشت چند سال، اقدام به تأسیس کارگاه قالی‌بافی کرد و در این زمینه شاگردان زیادی تربیت نمود. اما در سال ۱۳۱۳ با یکی از نوسانات فاحش قیمت مواد اولیه، بسیاری از قالی‌بافان سمنان ورشکست و مجبور به تعطیلی کارگاه خود شدند، پس از این اتفاق در تاریخ ۱۳۱۳/۱۱/۰۹ به عنوان کارمند اداره دارائی شهرستان سمنان مشغول به کار شد.
پیشکسوت ورزش باستانی سمنان به امور فرهنگی و آموزش و پرورش علاقه‌ی وافری داشت و به آن عشق می‌ورزید و از این‌که به علت ناملایمات زندگی موفق نشده بود که در امر فرهنگ و دانش اندوزی موفقیت قابل قبولی کسب نماید، اندوهگین بود. اما او مردی با ذوق و شعر دوست بود و در ایام جوانی خود نیز گاهی شعر می سرود. اشعار او اغلب دارای مضامین تربیتی و عرفانی هستند.
عبدالعلی وزیری جوانی برومند و علاقمند به ورزش بود. او از سال ۱۳۰۰ شمسی شروع به فعالیت‌های ورزشی نمود و در بعضی از رشته‌های ورزشی از قبیل راه‌پیمائی، دوچرخه‌سواری،کوه‌نوردی، وزنه‌برداری، شنا، کشتی و ورزش باستانی تبحر لازم را پیدا کرد. به‌طوری که در سال ۱۳۱۹ شمسی قهرمان کشتی پهلوانی و کشتی آزاد در شهرستان سمنان شد و در مهرماه همان سال جهت انجام مسابقه قهرمانی کشور عازم تهران گشت. او سالیان متمادی مربی کشتی در سمنان بود و حتی در سال ۱۳۲۵ شمسی به منظور تشویق بیشتر جوانان ورزش‌دوست، با هزینه شخصی خویش اقدام به تأسیس باشگاه ورزشی در محل سابق سینما خورشید-واقع در محله‌ی سراچه سمنان- نمود و توانست به عنوان مربی به تعلیم و تربیت ورزشکاران بپردازد و جنبشی در امر ورزش سمنان به وجود آورد.
ناملایمات موجود و کارشکنی‌های افراد مغرض و عدم همکاری اولیای امور ورزشیِ وقت، سبب شد وی باشگاه خود را تعطیل کند و مدتی از مربی‌گری کناره‌گیری نمای و به ورزش باستانی و کشتی پهلوانی بپردازد و در مهرماه ۱۳۲۶ مجدداً برای انتخاب قهرمانان ایران جهت مسابقه کشتی آزاد با قهرمانان کشور ترکیه عازم پایتخت گردد. وزیری، همیشه مشوق ورزشکاران، ورزش دوستان مخصوصاً دانش‌آموزان بود و برای تشویق آنان از هیچ امری فروگذاری نمی‌نمود.
عبدالعلی وزیری در سال ۱۳۳۴ به علت فعالیت‌های چشمگیر ورزشی، از طرف فرماندار و رئیس سازمان تربیت بدنی سمنان، به سمت سرپرست و مربی باشگاه مرداویچ منصوب شد. همچنین حکم دیگری برای شرکت در کلاس داوری کشتی به سازمان تربیت بدنی و پیشاهنگی ایران به او اختصاص یافت. او پس از گذراندن دوره‌های مربوطه، بر حسب مصوبه‌ا‌ی در سال ۱۳۳۵ از سوی انجمن ملی تربیت بدنی ایران و بر اساس توصیه آن انجمن، از طرف فرماندار و رئیس انجمن ملی تربیت بدنی سمنان، به سمت مربی کشتی شهرستان سمنان منصوب شد.
از سال ۱۳۳۴ به بعد بارها به دلیل موفقیت‌های ورزشی و اجتماعی و ابراز علاقه به تربیت جوانان ورزشکار و شرکت در مراسم نوروزی و گذراندن دوره‌های داوری کشتی آزاد در پایتخت، مورد تشویق و تقدیر مقامات ورزشی کشور قرار گرفت و به عنوان یکی از مباهات ورزشی شهرستان سمنان معرفی شد. در سال ۱۳۳۹ پس از سال‌ها تلاش بی‌وقفه در امر ورزش، با دریافت حکمی از طرف رئیس سازمان تندرستی جوانان و تربیت بدنی ایران، سمت وی از مربی‌گری به ریاست هیئت ورزشی کشتی سمنان ارتقا یافت و سال‌ها در این سمت باقی ماند.
برخی از مدارک و اسناد حکم های ورزشی آقای وزیری در فایل زیر جمع آوری شده اند؛ برای دریافت فایل تصاویر روی دکمه زیر کلیک کنید.
اسناد و مدارک حکم های ورزشی عبدالعلی وزیریدریافت فایل
اشتیاق وافر وزیری به ورزش و پرداختن به امور ورزشی سبب شد اقدام به تشکیل خانواده را به تعویق بیندازد. وی در خرداد ماه سال ۱۳۲۰ در سن چهل سالگی ازدواج کرد. حاصل این ازدواج شش پسر و سه دختر است. وی در مهرماه ۱۳۴۲ و در سن ۶۲ سالگی با درخواست شخصی از اداره دارائی شهرستان سمنان بازنشست شد و در سه بهمن ماه سال ۱۳۶۶ به دلیل عوارض ناشی از سکته مغزی که به مدت سه سال با آن دست و پنجه نرم کرده بود، در سمنان چشم از جهان فروبست. پیکر ایشان در وادی‌السلام سمنان آرمیده است.
