چلنگری در واقع همان آهنگری در مقیاس سبک و محلی است که به وسیله‌ی آن اشیاء سبک‌وزنی همچون میخ‌طویله، میخ سرکج، نیم‌ذرع بزازی، انبر، سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌و‌ریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال این‌ها ساخته و تولید می‌شود. این حرفه از دیرباز در سمنان رواج داشته و امروزه با منسوخ شدن دست و پنجه نرم می‌کند.
چلنگرها معمولاً تنها و بدون شاگرد کار می‌کردند.
از جمله کارهای دیگر این چلنگران، ساختن انواع نعل بود. از نعل‌های کوچک (مثل نعل الاغ یا نعل‌های پاشنه‌ی کفش و گیوه و میخ‌های مربوطه) و نعل‌های سوراخ‌دار و میخ‌خور تا نعل‌های سه‌پایه‌ی میخ سرخود و نعل‌های بی‌سوراخ که معمولاً به کار جادو و خرافات می‌آمد.
برای انجام کار چلنگری، معمولاً از آهن‌آلات مستعمل، تکه‌ای فلز بریده می‌شود و به شکل موردنظر در کوره می‌گذارند تا داغ و کمی نرم شود. سپس تکه آهن را با انبر گرفته و روی سندان می‌گذارند و با چکش روی آن می‌کوبند تا شکل افزار مورد نظر را بگیرد. در صورت لزوم بارها تکه فلز را در کوره می‌نهند تا دوباره نرم شود و روی آن می‌کوبند تا بالاخره به شکل مورد نظر و دلخواه در بیاید. برای محکم‌تر شدن قطعه فلز، آن را در حالی که داغ است در آب می‌گذارند و به اصطلاح آن را آبدیده می‌کنند.
ابزار مورد نیاز این رشته شامل؛ کوره سنتی و فن، موتور جوش، چرخ سنگ، چکش ها، قیچی آهن بر، سندان است.
