مدتی قبل به علت سهل انگاری چند نفر از پرسنل راه‌آهن (شرکت مسافربری رجا ) در ایستگاه هفتخوان، تعدادی از هموطنان عزیز ما، زائران حضرت امام رضا (ع) در یک سانحه دلخراش جان را به جان آفرین تسلیم نمودند و به گفته مسئولین محترم قضایی چهار نفر در این حوادق سهمگین شناسایی و تحت پیگرد قانونی قرار گرفتند؛ ولی در این بی‌توجهی که بهای جان شیرین حدود پنجاه نفر تمام شد و خانواده‌هایی به ماتم و عزا نشستند انتظار می‌رود که شاهد آخرین حوادث مرگبار قطار مسافربری باشیم.
در این حادثه فراموش‌نشدنی و غیرباور متاسفانه برخی از مسئولین ذیربط و مدیران ارشد مربوطه به جای چاره‌اندیشی و عذرخواهی از خانواده‌های داغدیده و سوگوار و تشریک مساعی و همدردی، با شهامت در رسانه‌های گروهی اعلام داشتند که جان باختگان تحت پوشش بیمه عمر و حوادث می‌باشند و…
به راستی چرا برخی از مسئولین طراز اول کشورمان از محنت دیگران غمی ندارند و بنی آدم را اعضای یکدیگر نمی‌دانند؟
به چه دلیل علمی هنوز ناوگان‌های حمل ونقل شهری و برون شهری رده خارج مشغول جابه‌جایی مسافران هستند که سالیان سال مستهلک شده و از عمر مفید این وسائط نقلیه عمومی از استانداردهای بین‌المللی گذشته است؟ آیا در شان و شوکت ایران مقتدر است؟
کشوری که یکی از سرمایه‌دارترین و جوان‌ترین کشور جهان محسوب می‌شود و دارای معادن و مخازن صادرات نفتی و غیرنفتی در دنیا مطرح می‌باشد. چرا باید به دلیل عدم مدیریت برخی‌ها که تخصص وافی و کافی ندارند تاوان جانی بدهیم که عمری در این بی‌توجهی‌ها بسوزیم و دم نزنیم؟ و در یک لحظه چشم به هم زدن به دلیل ندانم‌کاری‌ها تعدادی از هموطنان عزیز ما همچون پرنده‌ای سبکبال پر بگشایند؟ حال از ضرر و زیان وخسارات وارده به سرمایه‌های کلان و هنگفت ملی به میهنی بگذریم که در مقابل جان انسان‌های بی‌گناه اعم از جوانان و کودکان بی‌ارزش است و اصلا قابل ذکر و بحث نیست.
مسافرت با قطار که یکی از امن‌ترین و ارزان‌ترین وسیله نقلیه عمومی به شمار می‌رود و همگان احساس امنیت و آسایش داشتند چرا امروزه تردد باید با ترس و دلهره و اضطراب همراه باشد؟ در کجای دنیا چنین مسافرت با وحشت مرسوم است؟
این اولین باری نیست که قطار مسافری یا باری در این مسیر استان ما سانحه جگر سوز می‌آفریند و غم و اندوه را به خانواده‌های بی‌گناه و معصوم ارمغان می‌دهد که این وسیله نقلیه عمومی مورد استفاده اقشار متوسط و کم‌درآمد جامعه قرار می‌گیرد ؛ اگر این زائران حضرت امام هشتم (ع) از تمکن مالی برخوردار بودند قطعا مسیر تبریز – مشهد سفر هوایی انتخاب می‌کردند که فقط مسافرت با هواپیما ساعاتی به طول می‌انجامید.
فراموش نکنیم با اهدای این همه دارو و لوازم پزشکی به کشورهای عربی جنگ زده و داشتن پزشکان جوان جویای کار و تجهیزات اطفای حریق مدرن چرا باید در چنین سانحه‌ای برای مهارکردن آتش و دود و مداوای حادثه دیدگان محروم باشیم؟
آیا هنوز به شرکت‌های عریض و طویل خصوصی مانند رجا نظارت و کنترل صورت نمی‌گیرد.
یا سیستم امدادرسانی کشورمان دچار نواقص و کمبود است؟
تصادف جاده‌ای و آمار کشته‌شدگان در حد هشدار رسیده است. جاده‌های سنتی قدیم که برای تردد خودروهای سبک و سنگین امروزی احداث شده با استانداردهای بین‌المللی فاصله زیادی دارد که هر روز خبر ناگوار قربانیان جاده‌ای قلب هر شهروند ایرانی را جریحه‌دار کرده و آه از نهاد آدمی برمی آید که باتوجه به پیشرفت و توسعه کشورمان و شعار دولتمردان هنوز با کشورهای مترقی جهان عقب مانده ایم وهنوز قربانیان جاده‌ای برون شهری جانکاه و غم‌انگیز است.
البته خودروهای کهنه و فرسوده اتوبوسرانی درون شهری هم در خیابان‌ها و میادین مشغول جابجایی شهروندان می‌باشند از نظر معاینه فنی خالی از اشکال نیستند که به گفته‌ی کارشناسان فنی رده خارج و فاقد استفاده می‌باشند و همین اتوبوس‌های قدیمی هوای محیط زیست را به شدت آلوده کرده و دود غلیظ که از دهانه اگزوزها خارج می‌شود سمی و بسیار خطرناک و سرطان‌زاست بویژه برای کودکان و سالمندان که از بیماری قلبی و تنفسی رنج می‌برند.
آیا نباید برای جایگزینی ناوگان‌های حمل و نقل درون شهری و برون شهری تمهیداتی برای رفاه حال مردم اندیشید که هر روز شاهد قربانیان حوادث ناگوار جاده‌ای نباشیم؟
محمد علیان
