حاجی محمد صادق متخلص به رفعت سمنانی و از شاعران دوران مشروطیت است که به سال ۱۲۶۱ خورشیدی در سمنان دیده به جهان گشود.
بنا بر گفته معمرین سمنان شعوری نیز تخلص داشته است ولی در آثار موجود او این تخلص موجود نیست. سال‌های زندگی او در سمنان منحصر به اوایل جوانی اوست. بعد از سفر حج در مسلک درویشی درآمد و روزگاری نیز در نیشابور و نهاوند و خراسان بسر برد.
رفعت به زبان عربی مسلط بود و در علوم و فلسفه و حکمت نیز وارد بوده است شهرت رفعت بیشتر بخاطر غزل‌هایش است. رفعت با عارف قزوینی رابطه نزدیک داشته و نامی از او در یک غزل خویش آورده است ولی عارف در دیوان خویش چند صفحه‌ای را اختصاص به آشنائی با رفعت داده و غزلیاتی که برای هم سروده اند را درج کرده است.
تعداد اشعار این شاعر، در کتاب «نامه سخنوران» تالیف اسداللّه ایزدگشسب حدود ۴۵.۰۰۰ بیت تخمین زده شده است.
اما رفعت سمنانی در مقدمه‌ای که بر کتاب «سرالاسرار» خویش نوشته، آثار خود را ۵۰.۰۰۰ بیت ذکر کرده است . به‌هرحال اکنون تنها حدود ۱۱.۰۰۰ بیت از آثار او باقی مانده است. یعنی در حدود ۷.۰۰۰ بیت در دیوان اشعار و ۶.۰۰۰ بیت در سرالاسرار(تفسیر سوره یوسف).
رفعت زندگی بی‌تکلف خود را تا آخر عمر از دست نداد و تا زنده بود مجرد زیست.
سال‌های آخر عمر را در تهران به سر برد و سر انجام در سال ۱۳۱۰ شمسی قمری روی در نقاب خاک کشید.
مقبره او در شاهزاده عبد‌العظیم (ری) می‌باشد.