این حکیم و عارف اندیشمند اهل ذوق و شعر، متخلص به فانی و ملقب به ظفر علی در فروردین ۱۲۴۷ هجری‌شمسی در سمنان دیده به جهان گشود. وی تحصیلات خویش را در سمنان و تهران سپری ساخت و از محضر علما و اساتید گرانقدر زیادی درس جست. وی مجتهد مسلم و جامع معقول و منقول بوده و از شاگردان طبقه اول ملاعبدالرسول مازندرانى، میرزا حسن آشتیانى، حاج ملاعلى سمنانى، حکیم صهبا و حکیم‌الهی و آقا محمدرضا قمشه‌ای بوده است.
وی قصاید و غزلیات فراوانی سروده‌است. قصاید عربی او نیز از شهرت خاصی برخوردار است. او به محمد تقی بهار مشهور به ملک الشعرا به وی عشق می ورزیده و ابیاتی را در مدحش سروده است. این عارف گمنام و متواضع در تاریخ ۱۳۲۱ هجری‌شمسی دار فانی را وداع گفت و در جنب مقبره پیر‌نجم الدین به خاک سپرده شده است.
نگاهی به برخی از اشعار وی عمق عرفان و معنویت این عارف فرزانه را روشن خواهد کرد.
خضر همت طلبد از دل آواره ما/ مهر در نوره کند نوروز سیاره ما
ما صبوحی طلبان، صوفی صافی نفسیم/ جرعه به قبح نشاید لب میخواره ما
دیوان قصاید و غزلیات وى در سال ۱۳۲۹ هجری‌شمسی به اهتمام دکتر نورالحکماء به چاپ رسید.