آب، تنها ماده خام طبیعی است که هیچ جانشینی ندارد و از آنجا که کشور ایران و استان سمنان در منطقه‌ای خشک، بیابانی و نیمه بیابانی قرار دارد، قطره قطره آب یک نعمت است که اگر به درستی استفاده نشود، فقدان آب و کمبود این ماده‌ی حیاتی، جبران ناپذیر است.
بنا به اظهارات کارشناسان و متخصصین صنعت آب و برق کشور قیمت تمام شده‌ی هر لیتر آب در کشور رقمی بیش از ۱۳۰۰ تومان است و اینک در آستانه‌ی قرن بیست و یکم، آب نه همان مقام و اهمیتی را دارد که در قرن بیستم داشت، بلکه برخلاف نفت که پایان پذیر است آب به صورت کالایی با ارزش درآمده که ثروت ملت‌ها به ویژه در مناطق خشک و کم باران را تعیین و تامین می‌کند و بسیاری از صاحبنظران قرن آینده را قرن جنگ برسر آب می‌دانند!
لذا چگونگی حل مشکل آب در هر کشور، نشان دهنده‌ی روند درایت این مدیران و برنامه‌ریزان، تصمیم‌سازان – تصمیم‌گیران آن جامعه است، بخشی از درایت این مدیران و برنامه ریزان جهت تامین آب یک جامعه، در گرو اجرای طرح‌های زود بازده مثل حفر چاه طرح‌های میان مدت مثل احداث سد و مخزن و در نهایت اجرای طرح‌های دراز مدت مثل انتقال حوزه‌ی آب از یک نقطه به نقطه‌ی دیگر است. در استان سمنان در تمام این سال‌ها طرح‌هایی اجرا شده است ولی به دلیل عدم مدیریت صحیح و بهینه در مصرف آب و کمبود منابع آبی و میزان اندک باران و… جواب‌دهی مطلوب را به همراه نداشته است و موضوع کمبود آب یکی از جدی‌ترین چالش‌های این استان کویری است. اخیرا نیز شنیده شده که قرار است به عنوان مثال برای تامین آب مرکز استان چاه‌های آبی در اطراف شهر سمنان حفر گردد و اجرای طرح‌هایی چون احداث سد چاشم و فینسک در دستور کار قرار دارد.
هرچند که در حال حاضر کشورهای در حال توسعه در کنترل منابع آبی و ایجاد سدها و مخازن از یکدیگر پیشی می‌گیرند اما این اقدام سدسازی در کشور ما ایران تجربه‌ی ناخوشایندی را به دنبال داشته و معدود سدهای این استان، مثل سد شهید شاهچراغی در دامغان حال و روز مطلوبی را ندارد.
در رابطه با طرح انتقال آب دریاچه خزر به استان سمنان، باید گفت گروهی که خود را حامیان محیط زیست می‌خوانند و صرفا توسعه و پیشرفت کشور و هر جامعه‌ای را در گرو فعالیت‌ها و پروژه‌های منطقه‌ای و سازه‌ای می‌دانند به شدت با اجرای این طرح مخالفت کرده اند و در این میان همراهی برخی مسئولین و مردم شمال کشور را نیز گرفته‌اند.
در دو سال اخیر فریاد مخالفت و دشمنی با اجرای این طرح را سر داده و با مصاحبه‌های یک جانبه در کانال‌های تلویزیونی و انتشار مطالب غیرکارشناسی در رسانه‌ها و فضای مجازی تا آنجا پیش رفته‌اند که از شکل‌گیری مافیای انتقال آب در کشور خبر می‌دهند. اما غافل از این نکته که این سرزمین با تمام منابع خدادادی آن متعلق به همه‌ی مردم است. در شرایطی که هنوز بخش قابل توجهی از روان آب‌های منطقه‌ی شمال و دریای خزر از دسترس خارج شده و به کشورهای همسایه یا به دریا می‌ریزد و بخشی دیگر از این روان‌آب‌ها در موقع سیلابی، شهرهای اطراف دریای خزر را در خود غرق می‌سازد و به تاسیسات شهری آسیب می‌رساند و حتی جان مردم بی نوا را می‌گیرد، چگونه عده‌ای دایه‌ی مهربان از مادر شده‌اند و به دلیل برخی مسایل زیست محیطی که قابل حل و رفع است حاضرند که مردم یک استان که بخشی از آن را همشهریان خود آنها تشکیل می‌دهد از نعمت آب محروم کنند و مانع رشد و توسعه‌ی یک شهر و استان شوند؟ آیا بهتر نیست دوستداران محیط زیست که به دنبال مافیای خود ساخته‌ی انتقال آب دریاچه‌ی خزر هستند کمی بیندیشند و برای به وجود آوردن زیست بومی سالم و قابل تحمل برای شهروندان کشور، مدارک، مستندات و نظرات کارشناسان و متخصصین اهل فن را در مورد اجرای این طرح بخوانند و با عدد و رقم پا به میان بگذارند. متاسفانه امروزه همه علاقه دارند که کلی گویی کنند، چون کلی گفتن نیاز به اندیشه و فکر کردن ندارد. فکر و اندیشه مجال پرواز به تخیل و رویا را نمی‌دهد، واقعیت را می‌بیند و برای چاره چویی از معضل زیست محیطی ایجاد شده، فرافکنی نکرده و در رفع آن می‌کوشد.
